Do naszego zespołu cukrzycowego należą specjaliści z wieloletnim doświadczeniem w leczeniu tej choroby zarówno u dorosłych jak i u dzieci i młodzieży. Umiejętności nabyte w trakcie pracy na akademickich etatach w Pododdziale Diabetologii Kliniki Endokrynologii CMKP w Szpitalu Bielańskim w Warszawie, będącego ważnym ośrodkiem leczenia cukrzycy w Warszawie, są gwarantem fachowej opieki lekarskiej.
Specjalista: Choroby wewnętrzne Diabetologia Endokrynologia
Cukrzyca typu 1, pojawiająca się najczęściej u osób w młodym wieku, to choroba polegająca na pierwotnym, niedostatecznym wydzielaniu insuliny przez komórki beta trzustki (wyspy trzustkowe Langerhansa). Schorzenie to rozwija się na podłożu autoimmunologicznym. W trakcie jej trwania dochodzi do zniszczenia wysp trzustkowych co stopniowo prowadzi do zmniejszenia wydzielania insuliny, a w efekcie do całkowitego zaprzestania wydzielania tego hormonu przez trzustkę. Choroba ta najczęściej ujawnia się u dzieci i osób młodych, najczęściej przed 30 rokiem życia.
Przebieg kliniczny cukrzycy jest związany z tempem utraty funkcjonalności komórek beta trzustki. Dochodzi stopniowo do rozwoju stanu przedcukrzycowego (nieprawidłowej tolerancji glukozy na czczo), aż do pełnoobjawowej cukrzycy. Najczęstszymi objawami choroby są: wielomocz, wzmożone pragnienie, odwodnienie, osłabienia oraz senność, spadek masy ciała. W skrajnych przypadkach dochodzi do rozwoju kwasicy i śpiączki ketonowej, które są bezpośrednim zagrożeniem życia. Ponad to pacjenci chorzy na cukrzycę wykazują zwiększoną skłonność na infekcje czy zakażenia skóry (w tym grzybicze) oraz do częstszych infekcji układu moczowo-płciowego.
U dzieci i młodzieży początek choroby nieraz bywa gwałtowny. Dochodzi do nagłego wyczerpania zapasów insuliny w organizmie i może dojść do rozwoju kwasicy i śpiączki ketonowej. U pacjentów obserwuje się silne bóle brzucha, wymioty, charakterystyczny zapach z ust, a w skrajnych przypadkach może dojść nawet do utraty przytomności.
W badaniach laboratoryjnych zwraca się uwagę na poziom glikemii w różnych porach dnia (niezwykle ważne jest systematyczne, codzienne prowadzenie pomiarów przez samego pacjenta), poziom hemoglobiny glikowanej, obecność glukozy w moczu. Obecnie wykonuje się również różnego rodzaju testy takie jak doustny test obciążenia glukozą czy test z glukagonem.
Leczeniem cukrzycy typu 1 jest przede wszystkim stosowanie insuliny oraz odpowiednia dieta polegająca na regularnym przyjmowaniu posiłków. Ważna jest również ich liczba, odpowiedni dowóz kalorii, skład jakościowy diety oraz kaloryczność spożywanych dań. Nie można również zapominać o regularnej aktywności fizycznej.
Opieka specjalisty diabetologa jest niezbędna ze względu na mnogość groźnych powikłań rozwijających się w miarę przebiegu choroby. Szczególną uwagę należy zwrócić się parametry nerkowe. U cukrzyków wymagana jest również regularna kontrola okulistyczna ze względu na ryzyko rozwoju retinopatii. Groźnym powikłaniem w zaniedbanej chorobie jest stopa cukrzycowa.
U pacjentów chorych na ten rodzaj cukrzycy obserwuje się zwiększoną zachorowalność na inne choroby związane z zaburzeniami autoimmunologicznymi takimi jak: choroby tarczycy (choroba Hashimoto, choroba Gravesa-Basedowa), niedoczynność kory nadnerczy (choroba Addisona), łysienie plackowate czy bielactwo. Leczeniem z wyboru jest stosowanie insuliny oraz dieta. Do zadań diabetologa należy sprawne rozpoznanie tego rodzaju cukrzycy, wdrożenie odpowiednich dawek insuliny, zapobieganie powikłaniom choroby oraz monitorowanie występowania innych chorób o podłożu autoimmunologicznym.