Przebieg kliniczny cukrzycy jest związany z tempem utraty funkcjonalności komórek beta trzustki. Dochodzi stopniowo do rozwoju stanu przedcukrzycowego (nieprawidłowej tolerancji glukozy na czczo), aż do rozwoju pełnoobjawowej cukrzycy. Najczęstszymi objawami zaawansowanej choroby są: wielomocz, wzmożone pragnienie, odwodnienie, osłabienia oraz senność, spadek masy ciała. W skrajnych przypadkach dochodzi do rozwoju kwasicy i śpiączki ketonowej, które są bezpośrednim zagrożeniem życia. Ponad to pacjenci chorzy na cukrzycę wykazują zwiększoną podatność na infekcje czy zakażeń skóry (w tym grzybiczych) oraz do częstszych infekcji układu moczowo-płciowego.

W przypadku cukrzycy typu 2 typowe objawy choroby pojawiają się znacznie rzadziej i są one mniej nasilone niż w cukrzycy typu 1. U większości pacjentów cukrzyca ma przebieg bezobjawowy, a choroba ujawnia się przypadkowo, najczęściej w trakcie różnego rodzaju badań przesiewowych. Bez odpowiedniego leczenia w przebiegu choroby dochodzi do rozwoju wielu powikłań.

W badaniach laboratoryjnych monitorujących przebieg cukrzycy, zwraca się uwagę na poziom glikemii w różnych porach dnia (niezwykle ważne jest systematyczne, codzienne prowadzenie pomiarów przez samego pacjenta), poziom hemoglobiny glikowanej, obecność glukozy w moczu. Obecnie wykonuje się również różnego rodzaju testy takie jak doustny test obciążenia glukozą czy test z glukagonem.

Leczeniem cukrzycy typu 2 jest przede wszystkim stosowanie doustnych leków przeciwcukrzycowych (np. metformina), a w niektórych przypadkach przyjmowanie insuliny. Niezwykle ważna jest również odpowiednia dieta polegająca na regularnym przyjmowaniu posiłków. Ważna jest również ich liczba, odpowiedni dowóz kalorii, skład jakościowy diety oraz zbliżona kaloryczność spożywanych dań. Nie można również zapominać o regularnej aktywności fizycznej.

Otyłość jest to przewlekła choroba prowadząca do rozwoju szeregu zaburzeń metabolicznych oraz wielu powikłań ze strony niemal każdego układu organizmu. W obecnych czasach, zwłaszcza w krajach wysokorozwiniętych  otyłość osiąga status epidemii. W Polsce z każdym rokiem obserwuje się coraz większy odsetek ludzi otyłych w każdej grupie wiekowej. Zmiana trybu życia, zmniejszona ilość ruchu, niewłaściwa dieta są głównymi przyczynami tego problemu. Szacuje się, że obecnie na świecie blisko 1,5 mld ludzi zmaga się z nadwagą, natomiast 300 mln ludzi jest otyłych.  Należy również pamiętać, iż długotrwała otyłość prowadzi do insulinooporności, zaburzeń metabolicznych, nieprawidłowej gospodarki węglowodanowej i kwasów tłuszczowych. W efekcie rozwija się nadciśnienie tętnicze oraz zbyt wysokie stężenia glukozy i lipidów we krwi. Wystąpienie tych zmian określa się zespołem metabolicznym. Taki stan sprzyja rozwojowi chorób takich jak: cukrzyca typu 2, miażdżyca, choroba wieńcowa, nowotwory, choroba zwyrodnieniowa stawów (przez zbyt dużą masę ciała), zespół obturacyjnego bezdechu sennego czy niealkoholowe stłuszczenie wątroby.

Uniwersalnym miernikiem otyłości jest wskaźnik masy ciała (BMI – body mass index) tj. iloraz ciężaru ciała i kwadratu wysokości (kg/m²). Wartości powyżej 25 kg/m² sugerują rozpoznanie nadwagi. Otyłość rozpoznaje się przy  wyniku 30 kg/m². Kolejnym prostym wyznacznikiem otyłości jest obwód talii. W populacji europejskiej otyłość rozpoznaje się przy wartościach >80cm dla kobiet i >94cm dla mężczyzn. Otyłość możemy również rozpoznawać na podstawie wskaźnika WHR będącego stosunkiem obwodu talii do obwodu bioder. W każdym przypadku otyłości, niezbędne jest również laboratoryjne oznaczenie poziomu glikemii na czczo, wykonanie lipidogramu, zbadanie poziomu enzymów wątrobowych i kwasu moczowego oraz ocena wydolności nerek. Często wskazane jest przeprowadzenie doustnego testu obciążenia glukozą (OGTT), oznaczenie stężenia insuliny, hormonów tarczycy i nadnerczy.